A może jednak jesteśmy winne? O gwałcie z perspektywy body positive

Nie mogę. Naprawdę nie mogę już czytać ani oglądać wiadomości. Pęka mi wszystko – od oczu, przez mózg, aż po żołądek.

Czy umiem sobie wyobrazić taki strach?

I takie poczucie bezsilności, którego doświadczają zgwałcone kobiety. Nie umiem. Moja wyobraźnia jest na to za krótka, a także: Nie potrafię sobie wyobrazić ile aspektów życia paraliżuje takie doświadczenie.

Ani tego, jak trudno musi być wrócić do własnego ciała po takiej traumie. Życzę, byśmy się nigdy nie dowiedziały.

Inną rzeczą, której nigdy się pewnie nie dowiem jest wiedza o tym, co daje ludziom poczucie, że mogą z drugim człowiekiem zrobić co tylko zechcą. Nawet zwierzęta nie zabijają siebie nawzajem bez wyraźnej przyczyny, a w walkach o pozycję w hierarchizującym stadzie pokonany zawsze ma szansę ujść z życiem. Nazywanie sprawców gwałtu zwierzętami to duże nadużycie.

Ukamieniowana

A przecież to nigdy nie jest wina agresora.

Zawsze chodzi o niepilnowanego drinka, za krótką spódniczkę, za głęboki dekolt, zbyt późną na powrót do domu godzinę, złą dzielnicę, złą decyzję.

Mam w domu małą dziewczynkę i nie wiem jak przygotować ją do życia w takim świecie, w którym nie ma świętości i każdy napotkany człowiek może okazać się wilkiem.

Uchodźcy, którzy zgwałcili w Rimini Polkę to potwory. Człowiek, który zabił i schował do wersalki swoją dwudziestoletnią dziewczynę to potwór. Ci, którzy przez 10 dni gwałcili i oprawiali kobietę to potwory.

A jednak pierwsze, co mi przemknęło przez myśl to: dlaczego włóczyli się sami o czwartej nad ranem po plaży w miejscu, które nie cieszy się dobrą sławą oraz dlaczego poszła sama do niego do domu.

Zaraz za nimi pojawił się zdrowy rozsądek – przecież na wakacje jedzie się między innymi po to, żeby podziwiać nowe okoliczności i romantyczny spacer po plaży jest tego podziwiania czystą formą; i – kiedy się kogoś kocha, to nie myśli się przecież o tym, że ukochana osoba może nas zabić. A przynajmniej ja o tym nie myślę.

Bardzo jest mi z tymi pierwszymi myślami źle. Są niesprawiedliwe i idiotyczne. Ponadto świadczą o czymś niepokojącym. Skoro taka osoba jak ja, dosyć inteligentna i ogarnięta, przyzwyczajona do oglądania monety z każdej możliwej strony z takimi myślami walczy, to dlaczego nie miałaby tychże refleksji większa grupa ludzi?

Wychowanie do przemocy

Obcujemy z przemocą na co dzień. Wszyscy. Prędzej pozwolimy dzieciom grać w komputerową strzelankę, niż oglądać nagie ciała obcych ludzi. Można epatować brutalnością, ale ludzka nagość jest oburzająca.

I ja nie jestem zdania, że trzeba dzieciom odmawiać kontaktu ze światem gier i filmów. Upewnijmy się tylko, czy aby na pewno budujemy w nich zaplecze w postaci umiejętności rozróżnienia, które zachowania są tolerowalne w prawdziwym świecie, a które nie.

Oglądamy filmy, w których nierzadko triumfuje zło i drogą ekspozycji przyzwyczajamy się do tego, że świat jest dzikim i ciemnym miejscem. Od ludzi spodziewamy się skurwysyństwa i, och, jakże często się nie zawodzimy. Przyzwyczajamy się do obrazków. Obojętniejemy na zło.

Nie bulwersuje nas ono i dopiero kiedy piorun uderzy tuż obok, budzimy się, nie rozumiejąc świata jak dzieci. Obcy (uchodźcy) to zwierzęta. O gwałtach rozgrywających się każdego dnia w cichości polskiego domostwa nie mówi głośno nikt.

No i skąd się to wzięło?

Ano z nas.

To tylko zabawa

Usłyszeliśmy, kiedy zgłosiliśmy w szkole, że dziecko skarży się na chłopca, który próbuje ją całować bez jej zgody.

Łatwo to zignorować. W końcu ośmiolatki nie funkcjonują na tym samym poziomie myślenia abstrakcyjnego co dorośli. Niewinna zabawa. Nic złego nie robi. Może i nie robi. To jemu dzieje się krzywda, bo właśnie nabywa przekonania, że:

1. z dziewczynkami może robić co chce (koledzy się obronią)
2. zawsze można powiedzieć, że to tylko taki żarcik był
3. jest bezkarny

Teraz ma osiem lat. Za kolejne osiem będzie chłystkiem, z którym nie poradzi sobie nikt i cała nadzieja w tym, że matki wszystkich dziewczynek na których drodze stanie nauczą je, gdzie w chwili zagrożenia trzeba wcisnąć palce i w co kopnąć, żeby zabolało.

Moje ciało jest moje

Czyli co z tym wszystkim ma wspólnego body positive? Co może mieć wspólnego z gwałtem, który jest – z natury – zaprzeczeniem ciałopozytywności? Da się to połączyć? Zastanów się chwilę.

Ciałopozytywność to także umiejętność wyznaczania granic. Duszenia w zarodku tych sytuacji, które mogą wykiełkować w pożogę.

Ciałopozytywność to wychowanie i dziewczynek, i chłopców w przekonaniu, że cudze granice należy szanować. Że nienaruszalność cudzego ciała jest świętą świętością, ale też taką, której trzeba umieć w razie potrzeby obronić.

Ciałopozytywność to siła w mówieniu nie i nie poddawaniu się cudzym wpływom. Głębokie przekonanie, że własnej wartości nie trzeba nikomu udowadniać.

Potrzebujemy body positive bardziej, niż nam się wydaje.

Nie mam w zamiarze nikogo tutaj rozgrzeszać. Diagnozuję tylko jedną z potencjalnych przyczyn obecnego stanu rzeczy. Życie w cywilizowanym świecie nie powinno dziać się na tych samym prawach co życie w umownej dżungli, gdzie zawsze wygrywa silniejszy. Kary dla ludzi dopuszczających się bestialstwa powinny być o wiele cięższe, ale codzienna, społeczna (sic!) walka z patologią to nasza wspólna sprawa. Obwiniamy ofiary, a tymczasem sami powinniśmy się poczuwać do odpowiedzialności. My, społeczeństwo. Nienawiść nakręca nienawiść, zaostrza podziały i skraca wzrok. Wierzę, że to błędne koło da się przerwać szukając źródła problemu, a nie wciąż pokazując palcem. Wiadomo, najlepiej nasrać i na kota zgonić.

A pierwszego kroku nie chce zrobić nikt.

Możemy sobie czekać za biurkami i w ciepłych mieszkankach na świąteczną manifestację. Ale możemy też zwyczajnie zakasać rękawy i zabrać się za własne podwórko. Reagować na seksizm i przemoc.

To się dzieje wokół nas. Przez dziesięć dni ktoś ją musiał usłyszeć.

__________________________________

Photo by Clem Onojeghuo on Unsplash