Lubię jeść. Taki coming out, jak u Hitchcocka – potem już tylko napięcie rośnie. Jeśli jesteś grubym człowiekiem, prawdopodobnie niewiele jest w twoim życiu rzeczy, które wywołują tak dużo i tak skrajnych emocji jak jedzenie. Od miłości do nienawiści i nazad. Tysiąc razy.

Mój związek z jedzeniem jest burzliwy. Jestem uzależniona od cukru. Po pół roku zażartej walki, którą zaczęłam z Noworocznym Detoksem Cukrowym i względnym zwycięstwie, podwinęła mi się noga. Wakacyjna przerwa od regularnych treningów. Już nie pamiętam od czego się zaczęło. Obstawiam blok ciasteczkowy z Costy. Potem poszło jak z płatka. Mimo, że cukier działa na mnie ekstremalnie otępiająco, mój mózg jest uzależniony na maksa od łatwej dopaminy. Nie ma na świecie łatwiejszego sposobu, żeby zrobić sobie przyjemność, niż sięgnąć po coś słodkiego. To tylko trochę cukru. Nic Ci przecież nie będzie. Zjedz tylko, zobacz jak jest dobrze. To nic, że potem zapadam w letarg i przerasta mnie złożenie jednego zdania. Chwilowy haj jest ważniejszy.

Komuś, kto tego nie zna, temat będzie wydawał się śmieszny. Ha ha. Przecież to tylko cukierki. Po prostu nie żryj. Znacie kogoś uzależnionego? Od wódy na przykład? Jestem tak taki alkoholik. Tylko, że cukierki można kupić WSZĘDZIE.

Zostawmy mity starożytnym

Jako grubas nasłuchałam się w swoim życiu rad i opinii za kolejne 15 wcieleń. Każdy nie-grubas czuje się w obowiązku podzielić się ze mną swoją opinią na temat stosunku do jedzenia. Wszystkich grubych ludzi w ogóle, mojego w szczególe. I wiecie co? Gdybym prowadziła statystyki, całkiem możliwe, że mogłabym po tych kilkunastu latach udowodnić, że gatunek ludzki pozbawiony jest empatii.

Ponieważ to mój blog i moja tuba, to pozwólcie, że naprostuję kilka obiegowych opinii o grubych ludziach

#1 Nic, tylko żrą

Jak dzień długi ruszają gębą. Ciągle coś mielą i oblizują palce, a w biurku zawsze mają zapas, który w warunkach zombie apokalipsy umożliwiłby przeżycie pięcioosobowej rodzinie przez dobry tydzień. Nie robią nic, poza żarciem.

No, no. Chciałabym. Leżeć sobie cały dzień w jedwabnej pościeli i zajadać przysmaki zamiast pracować, sprzątać, walczyć ze sobą i światem, kombinować jak związać koniec z końcem, prać, prowadzić auto, upieprzać się z ludźmi, etc. Niestety, na taki luksus nie mogę sobie pozwolić. Ale kto wie? Może kiedyś wygram w totka i będę sobie mogła zatrudnić osobistego szefa kuchni wraz z karmicielem.

#2 Żrą śmieci

Nie dosyć, że żrą, to jeszcze żrą byle co. Makdonalsy, pizze i inne frykasy smażone na głębokim tłuszczu. Totalna bzdura! Nie znam ani jednej grubej osoby, która z własnej, nieprzymuszonej woli zjadłaby publicznie w Maku. A dlaczego? Bo się przez tę pieprzoną nagonkę WSTYDZI jeść publicznie. Zwłaszcza w takim miejscu.

Jestem też gotowa założyć się o swą tłustą rękę, że planowanie posiłków zajmuje mi więcej czasu niż moim nie-grubym znajomym. Makra, srakra i inne carb backloadingi. Wbrew temu co sądzi jedna z moich koleżanko-hejterek, nie zwykłam kończyć dnia kebabem.

#3 Gówno wiedzą i trzeba im to wytłumaczyć

Jestem gruba, więc na bank nie mam pojęcia, jak powinien się odżywiać normalny zdrowy człowiek. Nie spędza mi to jednak snu z powiek, albowiem nie jestem w stanie rzucić kamieniem, żeby nie trafić w osobę, która chętnie mi wyłoży zasady zdrowego żywienia w 115 łatwych do zapamiętania krokach.

Ba, wcale nie musiałabym rzucać. Zastęp chudych rycerzy w lśniących zbrojach z czystej wiedzy jest mi gotów dopomóc, ilekroć tylko spojrzę na coś do jedzenia. To nic, że nie maja pojęcia o insulinooporności. Pięć małych posiłków dziennie jest przecież dobre dla każdego. Prawda? Gówno prawda.

#4 Nie potrafią przestać żreć

Gruby jest gruby, bo nie umie powiedzieć sobie ‘dość’. Nie umie przestać żreć ponad miarę i NA PEWNO nie ma pojęcia ile kalorii powinien spożywać dziennie, by schudnąć. Gdyby nawet wiedział, to i tak na nic mu ta wiedza. Bo przecież nie umie odmawiać. Ani sobie, ani tym bardziej kolejnej dokładce.

Tymczasem szczerze, kto z Was nie miał pomysłu, że regularna głodówka rozwiąże wszystkie jego problemy? Kto nie próbował wyrzygać całej tabliczki czekolady? To nasze wspólne doświadczenie, zepchnięte na margines zbiorowej świadomości. Dlaczego daliśmy sobie wmówić, że krzywdzenie siebie jest ok?

#5 Nie mają za grosz silnej woli

Gdyby chciał, to by schudł. Chyba, że jest chory i ma na to dokument. Nie ma? Znaczy zwykły leń i obżartuch. Gdy jesteś szczupły nikt z góry nie zakłada, że zaniedbujesz siebie i jesteś zwykłym flejtuchem. Lub życiową niezgułą.

Ćwiczę regularniej niż większość moich znajomych, którzy z fotela w pracy przesiadają się na kanapę przed telewizorem. I potem z tejże na łóżko. O sile woli wiem więcej, niżby ktoś mógł podejrzewać. Wiecie o tym, jeśli nosicie rozmiar powyżej 44 i próbujecie ubierać się jak „normalsi”.

Wyłania się z powyższego obraz osoby skazanej na klęskę. Powinnam zwinąć się w kłębek i usunąć ze świata. A już na pewno nigdy więcej nic nie zjeść publicznie. Najgorsze jest to, że kiedyś wierzyłam w te bzdury. Tak, jak wierzy w nie lwia część nie-grubego społeczeństwa. Tak jak wierzyło lub, co gorsza, wierzy nadal wiele z Was.

Serce mi pęka z tego powodu. Spotykam pięknych, mądrych ludzi i widzę, że wielu z nich toczy ze sobą tę niedostrzegalną walkę. Szuka swojego miejsca pomiędzy powszechną pogardą i brakiem zrozumienia, a zdrowym rozsądkiem i instynktem samozachowawczym. Stereotypy są krzywdzące, dlatego musicie zacząć myśleć inaczej.

Patrzę na Was! I chcę Wam powiedzieć, że ani waga, ani centymetr nie są miarą wartości człowieka. Że macie w sobie siłę, o którą siebie nie podejrzewacie. Obyście odnaleźli ją jak najszybciej!